الهی وربی من لی غیرک

از تولد تا اجتهاد :
میرزا محمدحسینی نایینی، فرزند حاجی میرزا عبد الرحیم ، شیخ الاسلام نایین در سال 1277 هجری قمری در شهر نایین در استان اصفهان به دنیا آمد.
وی پس از فراگیری مقدمات علوم دینی در زادگاهش، در سن 17سالگی جهت ادامه تحصیل به اصفهان رهسپار گردید و در منزل حاج محمد باقر اصفهانی اقامت گزید.
در حوزه علمیه اصفهان، دانش‌های مقدماتی را به پایانرسانید و علم اصول را از ابوالعلی کرباسی و فلسفه و کلام را از محضر بزرگانی چون شیخ جهانگیر خان قشقایی، شیخ محمد حسن هزار جریبی و شیخ محمد تقی نجفی اصفهانی وفقه را نزد محمد باقر اصفهانی فرا گرفت.
سپس در سال 1303 هجری قمری برای ادامه تحصیل راهی عتبات می‌شود و پس از توقفی کوتاه وارد سامره می‌شود و ازتدریس اساتیدی چون سید مجدد شیرازی، سید اسماعیل صدر سید محمد فشارکی بهره می‌برد و در این حوزه است که مورد توجه ویژه میرزای بزرگ شیرازی واقع می‌شود و در اواخر دوران مرجعیت میرزای بزرگ در کاره‌های مهم به ایشان کمک می‌کند و حتی نگارنده ویژه نامه وبیانیه‌های میرزای بزرگ می‌شود. تا این که پس از مرگ ایشان در سال 1314هجری قمری وارد حوزه کربلا می‌شود و سپس به حوزه نجف مشرف شود از درس آخوند خراسانی سیراب می‌گردد و در اینجا نیز به دلیل توانمندی‌های علمی که داشت طرف مشورت آخوند خراسانی قرار می‌گیرد و یکی از اعضای هیات استفاء ایشان می‌شود.
از نظر علمی سر آمد روزگاربوده به گونه‌ای که آقا بزرگ تهرانی از مقام علمی و آگاهی ژرف ایشان بر دانش‌های مختلف سخن می‌راند و به ویژه در زمینه علم و اصول وی را مجدد بشمار می‌آورد. بدین ترتیب نایینی برسکوی بلند استادی در حوزه نجف اشرف قرار می‌گیرد و دیری نپایید که درس تحقیقی و علمی او مورد توجه بسیاری از علما قرار گرفت به نحوی که حوزه درس اوجایگاه بلندی برخوردار گردید و پس از حوزه درس آخوند خراسانی مقام اول را بدست آورد.
شیوه تدریس ایشان مبتنی بر آگاهی‌های علمی و تحقیقات متکی بر استدلال و برهان بود. چنانچه به رغم آقا بزرگ تهرانی، نایینی دقت نظر و باریک بینی بی‌مانندی داشته است.

از ویژگی‌های نایینی، آگاهی از پدیده‌های تاریخی در بررسی و تحلیل مسایل وپدیده‌های علمی، سیاسی، اجتماعی است. وی آگاه به زمان بود و شاید این صفات بود که در او حسن مسئولیت در برابر آینده اسلام و کشور ایجاد کرده و او را وارد فعالیت‌های سیاسی نموده است

https://shahrenaein.blogsky.com

 

امامزاده سلطان سید علی بن موسی بن جعفر (ع)
مشهور ترین امامزاده نائین سلطان سید علی بن موسی بن جعفر (ع) می باشد.

در باب شهادت این امامزاده روایت های تاریخی نقل کرده اند که در کوپایه اصفهان یکی از مخالفین اهل بیت که با تشیع و علویان سر ستیز داشته،با بیلی بر پیشانی آن جناب زده و فرقش راشکافته است سید علی با فرق شکسته می گریزد ولی ضارب او را تعقیب کرده و پس از تجسس زیاد ما یوس شده و بر می گردد. آن سید برای جلوگیری از خونریزی دستمالی به سر بسته و به مردم نایین پناه می آورد.
ولی از شدت جراحات به شهادت می رسد و تا مدت ها مشهد وی ناشناخته می ماند تا آنکه فردی به نام امیر جلال الدین که خود از سادات بوده در اثنای سفر حج با زائران بیت ا… الحرام به نائین می رسند. در بیرون دروازه نایین یکی از شتران وی از جای بر نمی خیزد در حالی که هیچ ناراحتی نداشته است هرچه شتر را می کشند به جای خود بر می گردد . پس به قصد شکافتن زمین او را نهیب داده تا به کناری رود ، آنگاه زمین را می شکافند تا به سنگ لوحی می رسند که نشان جسد شخصی با جامه سبز و سفید آشکار می گردد.

مصحفی بر سینه اش نهاده و تنها اثر جراحتی بر سرش وارد کرده اند پدیدار می باشد، دستمالی که سید بر سر بسته بود بر می دارند ولی با کمال تعجب مشاهده می کنند که ازمحل آن فوراَ خون فوران می کند، با ملاحظه این وضع دستمال را مجدد بر سر سید بسته و تصمیم میگیرند برمزارس بارگاهی بنا کنند. گنبد و بقعه ای که اکنون بر این آرامگاه باقی است از همان دوران می باشد و برای آنکه عمران و آبادانی امامزاده با مشکلی مواجه نگردد قناتی را تحت عنوان قنات جلال آباد در حوالی نایین احداث نموده و سه دانگ آن را وقف امامزاده کرده و سه دانگ دیگر بران فرزندان خود باقی می گذارند. از آن تاریخ به بعد مردم ، برای تیمّن و تبرّک اموات خود را در محوطه اطراف امامزاده دفن می کنند. قبر میر جلال الدین مزبور در درب شرقی حرم امامزاده واقع است.
حرم امامزاده وسیع با و بر بالای آن گنبدی بزرگ با کاشی های فیروزه ای درخشنده گی خاصی دارد. در مجاورت این حرم مقبره امامزاده گان عالی مقام سید محمد و سید علی (ع) از نواده گان امام سجاد (ع) می باشند.
حاج میرزا عیسی شیخ السلام ، سید محمد رضا مجتهد و حاج ملا محمد حسن در اتاق های اطراف حرم مدفون هستند. اشعاری که در کاشی رواق مطهر منقوش است از میرزا علی تلگرافچی می باشد و در ضلع غربی حرم زائی سرای سنتی نیز وجود دارد.

این گنبد و رواق ک از عرش برتر است خود بارگاه زاده موسی بن جعفـر است
شهزاده معظم سیـد علیـــش نــام جانها فداش نور دو چشم پیمبـر است
از هشت باب خلد که وصفش شنیده ای زان هشت باب یک در عالیش این در است
جسمی که نیست خرم از او زیر خاک به چشمی که نیست روشـن از او کور بهتر است
یک آسمان رحمت و یک چرخ فیض وفضل جا داده در دو ذرع زمین مفعــر است
بوئی که می رسد به مشام از مـزار وی از بوستان زهره زهـرای اطهــر است

التماس دعا

https://shahrenaein.blogsky.com